گفتم : سلام!

معصومانه گفت : می مانی؟

گفتم : تو چطور؟

محکم گفت : هميشه می مانم!

گفتم : می مانم.

روزها گذشت. روزی عزم رفتن کرد.

گفتم: تو که گفته بودی می مانی؟!

گفت: نمی توانم! قول ماندن به ديگری داده ام .... بايد بروم!

                                         مینویسم خاطرات با اشک و آه 

                                                                                        درشبی تاریک وغمگین وسیاه 

                                         مینویسم خاطرات ازروی درد
                                                                                        تابدانی دوریت بامن چه کرد...

                                    

شگفتا!هر چه غوغاهای زمین در برابرم ساکت تر می شود

زمزمه ی ناشناسی از دوردست های  درونم  نزدیک تر می آید.

هرچه جهان بیشتر رنگ می بازد

سرزمین ناشناخته از دور پدیدارتر می گردد

و هرچه رنگ ها می میرند یک "نمی دانم که" در من رنگ می گیرد

و هرچه با زندگی بیگانه تر می شوم حیاتی درمن آشناتر می روید

 

 

چه سخت است توانستن در ندانستن !

رهایی برای آنکه آشیانی ندارد،

آزادی برای آنکه نمیداند چگونه باشد کشنده است!

اختیار مطلق برای کسی که نمی داند چه اختیار کند شکنجه آور است.

 

 

این چه سرگذشت غم انگیزی است در حیات آدمی!

بی تابی فرار از بند به سوی رهایی

و اضطراب نجات از رهایی

 

می خواستم زندگی کنم راهم را بستند٬

ستايش کردم گفتند خرافات است ٬

عاشق شدم گفتند دروغ است ٬

 گريستم گفتند بهانه است ٬

خنديدم گفتند ديوانه است ٬

 

 

 

چنان دل کندم از دنیا که شکلم شکل تنهاییست

ببین مرگ مرا در خویش که مرگ من تماشاییست

 

مرا در اوج می خواهی؟ تماشا کن ، تماشا کن

دروغین بودم از دیروز مرا امروز حاشا کن

 

در این دنیا که حتی ابر نمی گرید به حال ما

 

همه از من گریزانند

تو هم بگذر از این تنها

 

فقط اسمی به جا مانده از آنچه بودم و هستم

دلم چون دفترم خالی ، قلم خشکیده در دستم

 

گره افتاده در کارم

به خود کرده گرفتارم

 

به جز در خود فرو رفتن چه راهی پیش رو دارم؟

 

رفیقان یک به یک رفتند

مرا با خود رها کردند

 

همه خود درد من بودند ، گمان کردم که هم دردند

 

شگفتا از عزیزانی که هم آواز من بودند

به سوی اوج ویرانی پل پرواز من بودند

 

گره افتاده در کارم

به خود کرده گرفتارم

 

به جز در خود فرو رفتن چه راهی پیش رو دارم؟

 

 

 عشق مرا در نگاهت تيره و تار مكن ، اي مهربان

نور چشمانت را برايم خاموش مكن، اي مهربان

              من سوخته ام از اين شرار عشق، تو مرا درياب

                        خرقه پوش از اين باران عشق شدم ،تو مرا درياب

                                      قفل سنگين قلبت را برايم باز كن، اي نازنين

                                                 شعر سپيد عشقت را برايم آغاز كن، اي نازنين

مي خواهم تو را،  در اين لحظه هاي سخت با من باش

مي گذارم نام تو را،  در اين سينه ي سبز با من باش

               تو آن ستاره ي درخشان در سينه ي عاشق مني ، ميداني

                         تو آن زورق غريب انديشه ي ذهن عاشق مني،  ميداني

                               مي گريزم از افسون دبده ي پر مهرت، اي جانان من

                                         مي شتابم به سوي ان قلب خفته ومهربانت، اي جانان من

مردم طعنه ها زدند و گفتند از اين عشق پر شرار من

زآن آتشي فكندند در اين قلب بي قرار و بي رياي  من

                  بهر فريب آنان نام تو را هرگز بر زبان نياوردم دگر

                             مي ترسم از اين فريب جانسوز كه من تو را نيابم دگر

                           مي روم تا ساحل آرام عشق يابم تو را،  شيرين جان

                                      مي سرايم لحظه هاي عاشقي خوانم تو را،شيرين جان

ميروم بي شك در اين راه تو را مي بويم اي دلدار من

غم هجران تو را همراه خود مي سازم  اي دلدار من

بی آرزو چه می کنی ای دوست؟