اسمم داره یادم میره

اسمم داره یادم میره چون تو صدام نمی‌کنی
حالا که عاشقت شدم تو اعتنا نمی‌کنی

دلتنگ‌تر میشم ولی نشنیده می‌گیری من‌و
هنوز همه حال تو رو از من فقط می‌پرسن‌و

با این که با من نیستی دیوونه میشم از غمت
اصلاً نمی‌خوام بشنوم که اشتبا گرفتمت

داشتن تو کوتاه بود .. اما همونم کم نبود
گذشته بودم از همه .. هیچ کس به غیر تو نبود

حقیقت‌و میدونی و ازم دفاع نمی‌کنی
کنار تو می‌میرم و تو اعتنا نمی‌کنی

مردم تو رو از چشم من امشب تماشا می‌کنن
فردا غریبه‌ها من‌و پیش تو پیدا می‌کنن

کاش اتفاقی رد بشی از کوچه‌های دلخوری
به روم نیارم که چقدر می‌خوام که از پیشم نری

هر بار با شنیدن صدای تو آروم شدم
حتی واسه‌ی رفتنت پیش همه محکوم شدم

مونا برزویی

خسته و پرشانم در غم تو گریانم


از همه گریزانم تا نهد زتن جانم


تو که گفتی به پیش من بمان


چرا چنین نهان مرا به حال خود رها کردی


چرا ندیده ای که از دلت فراغ رود به آسمان


چه گویدم مرا فدا کردی


مگر که جان به لب رسد  که یادت از نطر رود


چرا تو بی خبر زما رفتی


چه میشود عیان شوی مرا عزیز جان شوی


بگو چرا بگو کجا رفتی


دیده بر رهت دارم در دل شب تارم


در غم تو بیمارم تا دوباره برگردی


به هر کلام رفته ای به یک بهانه رفته ای


دلم نشانه رفته ای بجویتم زبی نشان ها


دوباره به پیش من بیا


ببین که میشود  به پا نوای شور و نغمه ها


به کوه و دشت و آسمان ها


ببین که دل شکسته ام به گوشه ای نشسته ام


به جز تو دل نبسته ام دمی بمان به پیش من عزیز جانم


زدیده خون شود روان به یادت ای امید جان


زچشم من نشو نهان که در فراغ روی تو رسد خزانم


دیده بر رهت دارم در دل شب تارم


در غم تو بیمارم تا دوباره برگردی